Mega Man 7 voelt als dat moment waarop je denkt dat vrede eindelijk is gearriveerd - totdat het absoluut niet is. Dr. Wily is opgesloten, 's werelds vieren, en dan boem: vier back -up robotmeesters worden wakker en beginnen door de stad te scheuren alsof ze een persoonlijke wrok hebben tegen trottoirs. Klassieke sluwe beweging.

Je springt erin als Mega Man, schiet door podia die op de een of andere manier groter en gedetailleerder aanvoelen dan de NES -games, met deze raar bevredigende kleine animaties wanneer je landt of schiet. De robotmasters? Ze hebben persoonlijkheid - zoals Turbo Man, die eigenlijk een raceauto is met een ego, of slash man, die allemaal klauwen en slechte beslissingen zijn. En ja, je wordt nog steeds een paar keer verwoest door spikes voordat je de lay -outs onthoudt.

Het heeft die mix van strakke controles en "waarom is die vijand daar?!" Frustratie waardoor het verslaan van een podium een kleine overwinning aanvoelt. Ook slaat de soundtrack - vooral het Boss -thema. Verwacht niet dat Wily hiervoor verantwoordelijkheid neemt.