Dus, mevrouw Pac-Man op SNES-ja, het is eigenlijk de arcade-klassieker maar met een paar tweaks. De doolhoven voelen vertrouwd aan, maar de kleuren knallen een beetje meer en de bedieningselementen zijn soepeler dan je zou verwachten van een 16-bits poort. Eerste wat je opmerkt? De geesten bewegen gewoon onvoorspelbaar genoeg om je scherp te houden, maar niet zozeer dat het oneerlijk aanvoelt.

Het heeft alle originele doolhoven plus een paar extra's, en eerlijk gezegd zijn de fruitbonussen nog steeds raar bevredigend om te pakken. De geluidseffecten zijn knapperig op die nostalgische manier, hoewel de muzieklussen snel oud worden. Als je de arcade-versie hebt gespeeld, is het geen enorme sprong, maar het is een solide manier om de tijd te doden als je zin hebt in een old-school chomping-actie.

Houdt nog steeds beter stand dan de meeste poorten uit die tijd.