Super Mario Kart op SNES is degene die het allemaal begon - de strakke bedieningselementen, de bananenschillen, die perfecte drift -monteur. Je kiest je racer (Toad is mijn go-to, zelfs als hij een beetje licht is om Koopas van de baan te stoten), dan is het rechtstreeks in chaos chaos. De nummers voelen nu klein in vergelijking met moderne racers, maar ontwijken shells op Rainbow Road terwijl de muziek begint? Nog steeds onverslaanbaar.

En ja, de graphics zijn gepixeld als de hel, maar dat hoort bij de charme. Je onthouden elke snelkoppeling per ongeluk na een paar races. Word gewoon niet eigenwijs - dat het laatste verraad van de Lap Blue Shell is om een reden een klassieker.