Super Mario 64 was de eerste keer dat Mario zich echt levend voelde in 3D - zoals eigenlijk rondrennen in een ruimte waar je kon springen, klimmen en zelfs terugvallen als je de timing hebt genageld. De kasteelhub zit vol met rare kleine geheimen (die ene griezelige piano krijgt me nog steeds), en elk schilderij gooit je in deze wilde, open niveaus waar je op allerlei manieren sterren achtervolgt-een pinguïn racen, op een schelp rijden of gewoon rechtop met een drijvend eiland.

De bedieningselementen duren even om te klikken-bewegingstijlbeweging voelt nu janky aan, maar toen was het pure magie. En eerlijk gezegd? Sommige van die latere sterren zijn brutaal. Je zult veel te lang proberen om dat stomme klokniveau te nagelen.

Het is rommelig volgens de normen van vandaag, maar je kunt zien waar elke moderne 3D -platformer zijn huiswerk heeft gestolen.