Mario Kart 64 is die ene game waarin je Yoshi kiest omdat hij zich sneller voelt (zelfs als hij dat niet is), en dan onmiddellijk voor de finishlijn worden geraakt door een blauwe schaal. De tracks zijn klassiekers - Rainbow Road geeft je het gevoel dat je een afdrijvende God voelt of je in seconden van de rand laat vliegen. En ja, de graphics zijn nu blocky, maar er is iets aan de manier waarop de bananenschillen draaien dat gewoon goed voelt.

Multiplayer is echter waar het echt schijnt. Er gaat niets boven drie vrienden die schreeuwen wanneer iemand een overwinning steelt met een goed getimede paddenstoelboost. De itemsbalans is op de beste manier chaotisch - je bent nooit veilig, zelfs op de eerste plaats. Het is het soort spel waarbij "nog een race" een hele middag verandert.