Paperboy op N64 is in principe dezelfde chaotische fiets-riding puinhoop van de arcade, alleen met enigszins chunkier graphics. Je trapt door de hel van de voorsteden en probeert kranten naar portieken te gooien terwijl je alles ontwijkt, van malafide grasmaaiers tot boze honden - de tijd de tijd, je zult toch in een mailbox crashen. De bedieningselementen duren even om eraan te wennen, maar er is iets vreemds bevredigend aan het spijkeren van een perfecte gooi door iemands raam (per ongeluk of niet).

Het is een van die spellen waar falen grappiger is dan succes, vooral als je spectaculair wegvaagt na het raken van een trottoirscheur. De soundtrack heeft die klassieke Midi Jingle die dagenlang in je hoofd blijft. Als je het origineel speelde, weet je al waar je voor staat - gewoon met meer ongemakkelijke N64 analoge stick die richt.