Mario Tennis op N64 is een van die spellen die in het begin eenvoudig uitziet - alleen Mario -personages die een bal heen en weer slaan - maar er is eigenlijk een verrassende hoeveelheid diepte. De bedieningselementen zijn super responsief en elk personage voelt anders: Donkey Kong heeft kracht, maar hij is traag, terwijl Toad als een maniak rond het veld ritst. De rechtbanken hebben ook rare eigenaardigheden, zoals de woestijn waar de bal zand schopt.

Waar het echt schijnt is multiplayer. Vierspelerswedstrijden worden absolute chaos, vooral als je vrienden hebt die weten hoe ze speciale foto's moeten gebruiken. Bowser's Fireball Serve geeft me nog steeds nachtmerries. Single-Player's Fun for Practice, maar laten we echt zijn-dit spel is gemaakt voor het afval van je vrienden na een belachelijke rally.

Het is niet alleen een sportspel met Mario erop geslagen - het voelt eigenlijk als een goed onderdeel van het universum, compleet met die kleine Nintendo -accenten. De omroeper schreeuwde "Out!" Op die overdreven manier wordt nooit oud.