Mario Party op N64 is eigenlijk de reden dat mijn vrienden en ik nog steeds 20 jaar later tegen elkaar schreeuwen. Je kiest je favoriete Mario -personage - ik ging altijd met Yoshi - en rol je een weg in deze wilde, kleurrijke boards, steelt munten, neuken mensen en hoopt wanhopig op een sterrenruimte. De echte chaos begint met de mini-games tussen beurten, waar je knoppen als een maniak stampt of je te laat realiseert dat je absoluut zuigt om de bedieningsstick te roteren.

Het is een van die spellen waar allianties zich vormen en breken in seconden, en iemand die altijd de tafel omdraait (metaforisch ... meestal). De planken hebben hun eigen rare gimmicks-zoals een waar het hele ding verschuift-en de mini-games variëren van dom eenvoudig tot "hoe is dit zelfs mogelijk?" De CPU bedriegt soms, maar dat maakt ze gewoon meer bevredigend.

Als je drie andere mensen hebt en een hoge tolerantie voor onzin, is dit nog steeds een van de beste manieren om van een chill -hangout een schreeuwende wedstrijd te maken.