Mario Party op de N64 is eigenlijk de reden dat mijn vriendschappen voor kinderen overleefden - of tijdelijk zijn geruïneerd, afhankelijk van wie je sterren op het laatste moment heeft gestolen. Je rolt dobbelstenen, beweegt rond deze kleurrijke boards en dan zit je plotseling in een hectische mini-game waar je knoppen stamp om een stok te roteren of wanhopig probeert niet van een platform te worden geslagen. De chaos is het hele punt.

Het ziet er simpel uit - beknopte graphics, goofy geluidseffecten - maar er is een echte strategie begraven onder al het geluk. Hamst u munten voor die ene dure sterrenruimte, of gokt u bij het landen op een verborgen blok? En veel succes met het uitleggen van je vriend waarom je ze net hebt verpest in "bumperballen" voor de derde keer op rij.

Het beste gespeeld met ten minste één overdreven competitieve persoon in de kamer. De game is nog steeds een explosie solo, maar de helft van het plezier is kijken naar iemand die woedend is na het verliezen van een 1v3 mini-game.