Final Fantasy III (of VI, afhankelijk van wie je vraagt) op SNES is een van die RPG's die gewoon bij je blijft. Vanaf het begin word je in deze rare, steampunk-meets-magische wereld gegooid met een koude open-geen trage tutorials, slechts een paar soldaten die door de sneeuw stampen in Magitek Armor. De stemming raakt hard, en de muziek? Absolute Banger.

Het werksysteem hier is veel flexibeler dan het op het eerste gezicht lijkt. Je hebt je klassieke ridders en magiërs, maar dan zijn er wilde dingen zoals de Blue Mage die vijandelijke vaardigheden leert of de dragoon met die belachelijke springaanvallen. Ik heb veel te veel tijd besteed aan het ruilen van baan alleen maar om te zien wat iedereen zou kunnen doen - en ja, sommige combo's zijn stom overweldigd.

Wat me echter echt krijgt, is hoe het verhaal halverwege draait. Zonder iets te bederven, laten we zeggen dat de wereld niet blijft zoals je het voor het eerst ziet. De Pixel Art maakt op de een of andere manier elk emotioneel beat landt, van rustige momenten in steden tot volle luchtschipgevechten. Als je ooit een RPG wilde hebben waar de schurk daadwerkelijk gevaarlijk aanvoelt, heb je je gedekt.

Houdt nog steeds stand, zelfs als de willekeurige ontmoetingen soms brutaal kunnen zijn.