Final Fantasy IV (ten onrechte FF2 genoemd in de US SNES -release) gooit je recht in de actie als Cecil, een donkere ridder met een gewetenscrisis. Nadat Baron's King zich schaduwrijk begint te gedragen en je beveelt om een aantal serieus twijfelachtige dingen te doen, dumpt je je rang en gaat je schurken - alleen om in een manier te struikelen in een grotere puinhoop met gestolen kristallen, een kerel genaamd Golbez die absoluut niet goed is, en een hele Lunar -samenzwering.

De overworld heeft die klassieke SNES -charme - je zult ninja's, summoners en zelfs een pratende octopus tegenkomen terwijl je te voet of door luchtschip tussen steden springt. Dan is er de onderwereld, alle lava en dwergen smederijen, en de maan (ja, de maan) waar konijnachtige kolibries rond stuiteren. Het feest ruilt veel uit, waardoor gevechten interessant blijven-sommige personages straight-up sterven (of lijken), en anderen gewoon vrede uit wanneer hun boog is gedaan. Pro -tip: raak aan niemand te gehecht.

Het heeft die old-school maling, maar het actieve tijdsgevechtssysteem houdt gevechten gespannen. Je herinnert je de soundtrack ook - het thema van de Red Wings slaat moeilijker dan Cecil's zwaardschommelingen. Houd nog steeds stand als u de willekeurige ontmoetingen aankan.