Final Fantasy VI (of FF3 op SNES, als je opgroeide met die verwarrende nummering) is een van die RPG's die gewoon bij je blijft. Je begint met Terra, dit mysterieuze meisje met magische krachten, stampt rond in een mech pak voor het rijk - totdat alles opzij gaat en je plotseling deel uitmaakt van een ragtag -rebellie. De cast is enorm (14 karakters!), En op de een of andere manier krijgen ze allemaal hun momenten om te schitteren - zelfs de optionele zoals Shadow the Ninja of Gau, het wilde kind dat monstervaardigheden leert.

The Combat heeft deze coole wending waarbij elk personage een unieke vaardigheid heeft-EDGAR's tools, Sabin's knop-stoppelende vechtsporten-maar je kunt ook iedereen magie leren door deze kleine stat-boosting Espers uit te rusten. Ik bracht veel te lang aan het slijpen om Cyaan, de samurai, in een zwarte magische krachtpatser te maken. Het verhaal gaat van het einde van de politieke intriges van het rechte existentiële horror, en Kefka is misschien nog steeds de meest losgeslagen schurk in de serie. Die operascène? Absolute koude rillingen.

Het is een van die spellen waar je je specifieke momenten jaren later zult herinneren, zoals de eerste keer dat het wereldkaartthema begint of dat ene partijlid dat gewoon ... het niet haalt. Als je alleen moderne Final Fantasy hebt gespeeld, is dit degene die een voorproefje van de klassiekers op hun hoogtepunt probeert.