Final Fantasy II op SNES (technisch gezien Final Fantasy IV in Japan, maar we hebben het vroeger als II) een van die RPG's die gewoon bij je blijft. De opening laat je meteen in het verhaal van Cecil vallen - Dark Knight met een gewetenscrisis, luchtschepen, verraad - en het tempo laat niet op. Je springt tussen personages, verliest onderweg wat (geen spoilers, maar ja, het wordt emotioneel) en behandel die brute ATB -gevechten waar vijanden niet wachten tot je dingen uitzoeken.

De Pixel Art houdt nog steeds stand, vooral de spreukeffecten en die humeurige onderwereldkerkers. En die soundtrack? Uematsu op zijn best - je zult het baas -thema dagenlang neuriën. Verwacht gewoon geen moderne kwaliteitsvolle dingen; Malen maakt deel uit van de charme (of pijn, afhankelijk van uw geduld).

Als je deze in de jaren 90 hebt gemist, is het alleen een must-play voor het verhaal. De SNES -versie is een beetje eenvoudiger dan de originele Japanse release, maar biedt nog steeds een uitdaging.