Final Fantasy VI (of III als je bent opgegroeid met de US SNES -versie) is een van die RPG's die gewoon bij je blijft. Meteen vanaf de opening, met die griezelige Magitek Armour die door de sneeuw marcheert, weet je dat je iets speciaals hebt. De wereld voelt zich levend op een manier die een paar 16-bits games beheerd-karakter hebben echte bogen, de schurk is legitiem angstaanjagend en de soundtrack? Uematsu op zijn best.

Wat ik leuk vind, is hoe het speelt met verwachtingen. Je denkt dat het een standaard fantasy -ravotten is, dan ben je plotseling in een steampunk -stad met operazangers en gokkers. Het feestsysteem is ook wild - je zult iedereen werven, van een weggelopen prinses tot een Yeti, en ze brengen allemaal iets unieks voor gevechten. Dat moment waarop de wereld halverwege verandert ? Geeft me nog steeds koude rillingen.

Natuurlijk, de ATB -gevecht toont nu een beetje zijn leeftijd, maar het verhaal en de personages maken het meer dan goed. Ook is Shadow's Dog het beste partijlid en ik zal tegen iedereen vechten die het niet eens is.