Final Fantasy II - Impossible is precies hoe het klinkt - een brutale, borderline oneerlijke versie van de SNES -klassieker. Ik ging denken dat ik wist wat ik kon verwachten, maar nee. Die eerste willekeurige gevechten? Ze hebben je verwoest als je niet als gek van de minuut één slijpt. Zelfs de ratten buiten de startstad slaan als vrachtwagens.

De kerkers zijn ook gemener - traps die er echt toe doen, vijanden die je veel vaker in een hinderlaag lokken, en bazen die het gevoel hebben dat ze vals spelen. Ik herinner me dat ik naar het eerste grote gevecht ging en gewoon een solide minuut naar het spel staarde over het scherm. Maar vreemd genoeg is dat de aantrekkingskracht. Wanneer je eindelijk bij een gevecht schraapt of wat belachelijke puzzel oplossen, voelt het alsof je het spel echt te slim af bent.

Als je het origineel dood hebt gespeeld en iets wilt dat je dwingt om elke genezingsspreuk te heroverwegen en orde te draaien, zal dit het doen. Gooi gewoon je controller niet.