Mario Story (Japan) is in feite papier Mario voordat het papier Mario werd genoemd - die dezelfde platte, kunstzinnige wereld waar alles eruit ziet alsof het is gemaakt van bouwpapier. Je begint rond te rennen rond dit kleine stadje Diorama en praat met Toads die hier op de een of andere manier meer persoonlijkheid hebben dan in de meeste Mario -spellen. De turn-based gevechten voelen in het begin raar aan (sinds wanneer heeft Mario HP?), Maar de op timing gebaseerde knopdrukken voorkomen dat het oud wordt.

Wat me echt verslaafd was, was hoe ze kleine RPG -mechanica binnensluipen - je hebt partners met verschillende vaardigheden, badges die je statistieken aanpassen, en deze raar intense baasgevechten waar je eigenlijk moet denken in plaats van gewoon op alles te springen. Het schrijven is ook verrassend grappig, vooral als je de tijd neemt om met willekeurige NPC's te praten. Het is een van die N64 -edelstenen die veel beter verouderd zijn dan de afbeeldingen suggereren.