Mario Story (of papier Mario, als je opgroeide buiten Japan) is een van die N64 -edelstenen die nog steeds standhoudt. Op het eerste gezicht ziet het eruit als een schattige RPG met die hele papieren kunststijl-maar laat je niet voor de gek houden. Het gevecht heeft deze gelikte timing-gebaseerde wending waar knop in de middenaanval daadwerkelijk is, en het schrijven? Veel leuker dan het recht heeft om te zijn. Ik bedoel, je zult de ene minuut tegen bewuste bomen vechten met snorren en de volgende minuut onderhandelen met een menigte schaduwrijke pinguïns.

Wat me echt bijhield, was hoe levend de wereld voelt. Je rent niet alleen door generieke steden - je sluipt in een spookhuizen, racen een berg op met een ketting chomp aan een riem, dat soort dingen. En de partners die u onderweg opneemt? Elk verandert hoe je puzzels op rare, bevredigende manieren oplost. Goombario's headbonks onthullen geheimen, Parakarry levert e -mail om nieuwe gebieden te ontgrendelen - het is allemaal creatiever dan uw typische "Equip Sword, Grind Livea" RPG.

Eerlijk gezegd is het het soort spel waarbij je om middernacht 'nog maar één hoofdstuk' begint te spelen en plotseling is het 3 uur 's nachts omdat je moet zien wat belachelijke baas daarna komt. Die gigantische mechanische bowser? Chef's Kiss.