Mario Story (یا کاغذ ماریو ، اگر در خارج از ژاپن بزرگ شده اید) یکی از آن سنگهای N64 است که هنوز هم نگه داشته است. در نگاه اول ، به نظر می رسد مانند یک RPG Cutesy با آن سبک هنری کل کاغذی است-اما اجازه ندهید که شما را فریب دهد. این مبارزات این پیچ و تاب مبتنی بر زمان نرم و صاف را در جایی که دکمه در اواسط حمله در واقع مهم است ، و نوشتن؟ راه خنده دار تر از آن است که حق داشته باشد. منظور من این است که شما یک دقیقه با سبزیجات با سبیل می جنگید و با یک اوباش پنگوئن های سایه دار دیگر مذاکره می کنید.

آنچه واقعاً با من گیر افتاد این بود که جهان چقدر زنده است. شما فقط در شهرهای عمومی نمی گذرانید - شما به یک عمارت خالی از سکنه می روید ، کوهی را با یک زنجیره زنجیره ای بر روی یک بند ، آن نوع ، مسابقه می دهید. و شرکایی که در طول راه انتخاب می کنید؟ هرکدام نحوه حل پازل ها را به روش های عجیب و غریب و رضایت بخش تغییر می دهد. Parakarry برای باز کردن مناطق جدید از طریق اسرار پرده از اسرار گومباریو پرده برداشت می کند - این همه خلاق تر از RPG معمولی "تجهیز شمشیر ، سطح خرد شده" است.

راستش ، این نوع بازی است که در آن نیمه شب بازی "فقط یک فصل دیگر" را شروع می کنید و ناگهان ساعت 3 صبح است زیرا باید ببینید رئیس مسخره بعد چه می آید. آن Bowser مکانیکی غول پیکر؟ بوسه سرآشپز.