Final Fantasy II (of IV, als je de Japanse nummering bijhoudt) is een van die SNES RPG's die gewoon bij je blijft. Je begint als Cecil, een donkere ridder met serieuze twijfels over de duistere bevelen van zijn koninkrijk, en het is niet lang voordat je in deze uitgestrekte rebellie tegen een rijk wordt gesleept dat veel te veel is om demonen op te roepen.

De gevecht voelt klassiek-op basis van turn, met die bevredigende magische SNES-tijdperk-maar wat me echt heeft gekregen, was hoe je feest blijft veranderen. Personages komen en gaan op manieren die daadwerkelijk belangrijk zijn voor het verhaal, niet alleen als verwisselbare zwaarden. Ook de eenvoudiger dan latere FF -games van het nivelleringssysteem, wat het eerlijk gezegd gemakkelijker maakt om gewoon in te springen en dingen te snijden.

En die soundtrack? Uematsu op zijn best. Het overwereldthema komt nog steeds willekeurig in mijn hoofd. Het is niet zo flitsend als moderne RPG's, maar er is iets met het tempo - je beweegt altijd naar de volgende grote wending of set -stuk, en de palen voelen eigenlijk hoog aan. Als je een zwak hebt voor 16-bits fantasy melodrama, is dit een must.