Final Fantasy II (veya IV, Japon numarasını takip ediyorsanız) sadece sizinle yapışan SNES RPG'lerinden biridir. Krallığının gölgeli emirleri hakkında ciddi şüpheleri olan karanlık bir şövalye olan Cecil olarak başlıyorsunuz ve çok geçmeden, şeytanları çağırmaya yönelik bir imparatorluğa karşı bu genişleyen isyana sürükleniyorsunuz.

Savaş klasik hissediyor-Turn tabanlı, bu tatmin edici Snes dönemi sihirli parıltısı-ama beni gerçekten yapan şey partinizin nasıl değişmeye devam etmesiydi. Karakterler, sadece değiştirilebilir kılıçlar olarak değil, hikaye için önemli olan şekillerde gelir ve gider. Ayrıca, tesviye sisteminin daha sonraki FF oyunlarından daha basit, bu da dürüstçe sadece atlamayı ve şeyleri kesmeyi kolaylaştırır.

Ve bu film müziği? Uematsu en iyisi. Overworld teması hala rastgele kafama giriyor. Modern RPG'ler kadar gösterişli değil, ama pacing hakkında bir şey var - her zaman bir sonraki büyük bükülme veya set parçasına doğru ilerliyorsunuz ve bahisler aslında yüksek hissediyorsunuz. 16 bit fantezi melodrama için yumuşak bir noktanız varsa, bu bir zorunluluktur.