Final Fantasy II (یا IV ، اگر شماره گیری ژاپنی را پیگیری می کنید) یکی از آن RPG های SNES است که فقط با شما می چسبد. شما به عنوان سیسیل ، یک شوالیه تاریک با شک و تردید جدی در مورد دستورات سایه دار پادشاهی او شروع می کنید ، و قبل از مدتها است که به این شورش گسترده علیه یک امپراتوری کشیده شده اید که به همین ترتیب در احضار شیاطین است.

مبارزات کلاسیک-مبتنی بر سوختگی ، با آن درخشش جادویی در دوره SNES-اما آنچه واقعاً من را به خود جلب کرد این بود که حزب شما چگونه تغییر می کند. شخصیت ها می آیند و به روشهایی می روند که در واقع برای داستان مهم است ، نه فقط به عنوان شمشیرهای قابل تعویض. همچنین ، ساده تر از بازی های بعدی FF ، سیستم تسطیح ، که صادقانه باعث می شود فقط پرش و کاهش چیزها را آسان تر کنید.

و آن موسیقی متن؟ Uematsu در بهترین حالت. موضوع Overworld هنوز هم به طور تصادفی به ذهنم می رسد. این به اندازه RPG های مدرن چشمگیر نیست ، اما چیزی در مورد قدم زدن وجود دارد - شما همیشه به سمت پیچ و تاب بزرگ بعدی یا قطعه تنظیم می شوید و در واقع سهام احساس می شود. اگر برای ملودرام فانتزی 16 بیتی یک نقطه نرم دارید ، این یک ضرورت است.