Final Fantasy III - Leo (of FFVI, als we echt zijn - schenk de rare nummering) is een van die SNES RPG's die gewoon bij je blijft. Je begint met deze ragtag-groep-Terra, Locke, Edgar-en al snel ben je knie-diep in politieke intriges, oude magie en een schurk die je daadwerkelijk vraagt wie hier echt verkeerd is. Kefka is niet je typische snor-twirling-slechterik; Hij is gewoon ... vrolijk vreselijk.

De klassieke ATB van het gevecht, maar wat me krijgt, is hoe elk personage totaal anders speelt. De blitz -inputs van Sabin aanvoelen als een vechtspel, de tools van Edgar zijn raar bevredigend om te spam, en veel geluk dat ze niet gehecht raken aan het tragische achtergrondverhaal van Cyan. Met het ESPER -systeem kunt u statistieken en spreuken aanpassen, zodat u Gau kunt veranderen in een magische kernbuis als u geduldig genoeg bent om die woede te malen.

En die operascène? Houdt nog steeds stand. De Pixel Art en de soundtrack van Uematsu doen het grootste deel van het zware tillen, maar er is iets met de manier waarop het verhaal zwaait tussen Goofy (een chocobo rijden door een instortende mijn) en darmpunching (de hele tweede helft). Het is een spel waarmee je niet alleen de wereld laat redden, het doet je het verdienen.