Final Fantasy III - Leo (veya FFVI, eğer gerçek oluyorsak - The Weird Numbering Blame), sadece sizinle yapışan SNES RPG'lerinden biridir. Bu ragtag grubu-Terra, Locke, Edgar-ile başlıyorsunuz ve çok geçmeden, siyasi entrika, antik sihir ve burada gerçekten kimin yanlış olduğunu sorgulayan bir kötü adamda diz derinliğindesiniz. Kefka, tipik bıyık twirling kötü adamınız değil; O sadece ... neşeli korkunç.

Savaşın klasik ATB'si, ama beni alan şey, her karakterin tamamen farklı oynadığıdır. Sabin'in blitz girdileri bir dövüş oyunu gibi hissediyor, Edgar'ın araçları spam için garip bir şekilde tatmin edici ve Cyan'ın trajik arka planına bağlı olmamak için iyi şanslar. Esper sistemi istatistikleri ve büyüleri değiştirmenize izin verir, böylece bu öfkeleri öğütecek kadar sabırlıysanız Gau'yu sihirli bir nuke haline getirebilirsiniz.

Ve o opera sahnesi? Hala duruyor. Pixel Art ve Uematsu'nun film müziği ağır kaldırmanın çoğunu yapıyor, ancak hikayenin Goofy (çökmekte olan bir madenden bir çikolata sürme) ve bağırsak darbesi (tüm ikinci yarı) arasındaki nasıl salındığı hakkında bir şey var. Bu sadece dünyayı kurtarmanıza izin vermeyen bir oyun, aynı zamanda kazanmanızı sağlar.