Final Fantasy II is een van die rare, experimentele inzendingen in de serie - het zwarte schapen dat iets totaal anders probeerde met zijn nivelleringssysteem. In plaats van XP te slijpen, groeien je statistieken op basis van wat je daadwerkelijk doet in de strijd. Een zwaard veel slingeren? Je kracht gaat omhoog. Constant geraakt worden? Gefeliciteerd, je HP klimt. Het is janky maar raar bevredigend zodra je erachter komt hoe je het moet spelen.

Het verhaal is ook donkerder dan de eerste game - je begint met je geboortestad op de grond gebrand en je ouders dood, wat behoorlijk zwaar was voor een NES RPG. Je wordt eigenlijk in een opstand gegooid tegen een kwaadaardig rijk, sluipen, stelen luchtschepen en het langzaam realiseren dat een van je jeugdvrienden volle schurk is geworden. Het schrijven is eenvoudig volgens de normen van vandaag, maar er is een ruwheid die bij je blijft.

Oh, en dit is waar Chocobos voor het eerst verscheen! Het zijn gewoon deze rare, nauwelijks uitgesproken ridable vogels, maar hey-franchisegeschiedenis daar. De GBA -remake voegt een netjes postgame -zijverhaal toe, maar eerlijk gezegd is de onhandige charme van het origineel wat het memorabel maakt. Verwacht gewoon niet dat het speelt zoals elke andere Final Fantasy.