Final Fantasy II (Proto) is dat rare middelste kind van de NES -trilogie - uiterst anders dan de eerste game, maar je kunt zien waar latere FF -games enkele van hun ideeën hebben gekregen. In plaats van het slijpen van niveaus, groeien je statistieken op basis van wat je daadwerkelijk doet in de strijd. Swing Swords veel? Je kracht gaat omhoog. Constant geraakt worden? Gefeliciteerd, je HP klimt (pijnlijk).

Je begint met vier weeskinderen - Firion, Maria, Guy en Leon - die verstrikt raken in een opstand tegen het slechte Palamecische rijk. Het verhaal is verrassend donker voor een NES -spel, met personages die daadwerkelijk sterven en enkele legitieme emotionele momenten. De dialoog is janky op die old-school vertaling, maar het heeft charme.

Eerlijke waarschuwing: het progressiesysteem is een liefde-het-hate-it-ding. Magie voelt te weinig aan, tenzij je het constant spam, en sommige stat winsten voelen willekeurig aan. Maar er is iets bevredigend aan het zien van je feestje organisch evolueren in plaats van gewoon exp te achtervolgen. Verwacht gewoon niet dat het speelt zoals elke andere Final Fantasy.