Kijk, het is Pac-Man -maar op de NES. Je kent de deal al: chomp dots, vermijd geesten en bidden dat je niet in het nauw gedreven wordt door blinky. De NES-versie is niet arcade-perfect, maar het heeft die rare, ietwat dikke charme van vroege consolepoorten. De geesten bewegen een beetje anders, de geluidseffecten zijn een beetje af en ja, de kleuren zijn niet zo knapperig. Maar het is nog steeds Pac-Man, en dat betekent dat het nog steeds dom verslavend is.

Leuk weetje: als je alleen het arcade -origineel hebt gespeeld, zijn de NES -besturingselementen er wat aan wennen - Dodgen voelt in het begin een klein beetje zwevend. Maar na een paar rondes word je door doolhoven zoals zijn 1983 weer helemaal opnieuw. Geef me gewoon niet de schuld als je de tijd uit het oog verliest.