Final Fantasy III (of FFVI, als we technisch zijn - vorm de rare nummering wanneer het voor het eerst het westen raakt) is een van die SNES RPG's die gewoon bij je blijft. Je begint met deze griezelige openingsscène in de sneeuw, controleert deze rare gepantserde soldaten met Magitek Powers, en binnen een uur word je in een opstand, operabaden en een cast van personages die daadwerkelijk persoonlijkheden hebben - iets zeldzaam voor die tijd.

Het functiesysteem is hierheen gegaan, maar elk personage heeft zijn eigen unieke vaardigheden, waardoor het bouwen van feesten veel interessanter is dan alleen het ruilen van lessen. Sabin suplexen treinen. Cyan doet Samurai vertraagde-slice onzin. Terra ... nou, ze is eigenlijk een magische kernbeen. Het sprite-werk is prachtig, de soundtracks slaat (het thema van Kefka geeft me nog steeds koude rillingen), en het verhaal gaat naar een aantal verrassend donkere plaatsen voor een 16-bits spel.

Het is niet perfect - de tweede helft sleept een beetje als je niet weet waar je heen moet - maar zelfs nu houdt het stand als een van de beste in de serie. Vergeet niet om te stelen van bazen. Stel altijd van bazen.