Oh man, Ocarina of Time - waar begin ik zelfs aan? Je grijpt die N64 -controller en plotseling ben je een kleine link in Kokiri Forest, rondrennen rond en wordt door Mido geschelden omdat hij nog geen fee heeft. Zodra je voor het eerst in Hyrule Field stapt met die vegende muziek? Rillingen.

Het is een van die spellen waar alles gewoon klikt - de kerkers voelen als echte plaatsen, niet alleen niveaus. Je schakelt schakelaars in de Deku-boom op een minuut, dan jaren later als volwassen link, starend een put naar een zombie-aangetaste put in het dorp Kakariko. En die Ocarina? Veel meer dan alleen een plotapparaat. Speel het juiste nummer en je kromt over de tijd en verandert hele landschappen. Knoei het lied van stormen en je zult vast komen te zitten waarom de Windmill -man je nu haat.

Sommige puzzels maken me nog steeds aan het krabben van mijn hoofd (watertempel, ik kijk naar je), maar een perfecte hookshot swing over een opening worden nooit oud. De N64-graphics houden op de een of andere manier ook stand-er is deze rare charme voor de blocky NPC's en die laag-poly kippen die je kunt terroriseren.

Eerlijk gezegd heeft het jarenlang andere avontuurlijke games voor mij verpest. Niets anders had die mix van vrijheid en "Wacht, hoe zijn die twee side -quests gewoon aangesloten?" Momenten.