اوه مرد ، Ocarina of Time - حتی از کجا شروع می کنم؟ شما آن کنترل کننده N64 را می گیرید و ناگهان در جنگل Kokiri ارتباط کمی دارید و به دلیل عدم داشتن پری ، توسط Mido مورد سرزنش قرار می گیرید. دومی که برای اولین بار با آن موسیقی گسترده وارد Hyrule Field می شوید؟ لرز

این یکی از آن بازی هایی است که همه چیز فقط روی آن کلیک می کند - سیاه چال ها مانند مکان های واقعی احساس می کنند ، نه فقط سطح. شما یک دقیقه سوئیچ ها را در درخت Deku می چرخانید ، سپس سالها بعد به عنوان Link بزرگسالان ، و به یک چاه آلوده به زامبی در روستای Kakariko خیره می شوید. و اون اوکارینا؟ راه بیش از یک دستگاه نقشه. آهنگ مناسب را پخش کنید و در طول زمان پیچ می شوید و کل مناظر را تغییر می دهید. آهنگ طوفان ها را خراب کنید و متوجه خواهید شد که چرا پسر آسیاب بادی اکنون از شما متنفر است.

برخی از معماها هنوز هم باعث می شوند سرم را خراش دهند (معبد آب ، من به شما نگاه می کنم) ، اما ناخن زدن به یک قلاب با قلاب عالی که در یک شکاف در حال چرخش نیست هرگز پیر نمی شود. گرافیک N64 به نوعی هم به خود اختصاص می دهد-این جذابیت عجیب و غریب برای NPC های مسدود و آن مرغ های کم رنگ که می توانید وحشت کنید.

صادقانه بگویم ، این سایر بازی های ماجراجویی را برای من سالها خراب کرد. هیچ چیز دیگری از این ترکیب آزادی برخوردار نبود و "صبر کنید ، چگونه این دو طرف جانبی فقط به هم وصل شدند؟" لحظات