Man, Street Fighter II Champ op SNES is nog steeds een van die spellen die gewoon goed aanvoelt . Je start het op, kies je jager-misschien ryu omdat vuurballen klassiek zijn, of misschien zangief omdat draaiende stapeldrivers nooit oud worden-en plotseling ben je terug in die arcade-mentaliteit. De bedieningselementen zijn strak, de sprites hebben die perfecte dikke jaren 90-look en elke wedstrijd voelt als een echte heen en weer vechtpartij.

Wat ik leuk vind, is hoe elk personage daadwerkelijk anders speelt. Guile gaat er alles aan om terug te houden om zijn bewegingen op te laden, terwijl Dhalsim's reklimpen je dwingen om te spelen. En ja, de AI kan brutaal zijn - Bison's Psycho Crusher Spam is eigenlijk een overgangsritueel. Maar als je eindelijk die perfecte Dragon Punch belandt om een wedstrijd af te maken? Pure tevredenheid.

Het is het soort spel waarbij je de tijd uit het oog verliest, omdat je "nog een match" blijft zeggen tot het 2 uur 's ochtends is. Houdt vandaag nog steeds stand.