Man, Super Street Fighter Challenge 2 op SNES neemt me mee terug - die dikke cartridge, de enigszins gepixeleerde maar nog steeds geweldige sprites en dat onmiskenbare Hadouken -geluidseffect. Je start het op, en Bam, je staart naar Ryu en Ken op het titelscherm zoals zijn 1994 weer.

In eerste instantie stampte ik net knoppen met Chun-Li (omdat, laten we eerlijk zijn, de spinnende vogelkick de coolste beweging is), maar dan begin je de timing te bedenken voor vuurballen en drakenponsen. De bedieningselementen voelen strak aan, zelfs als het SNES -pad niet helemaal een arcade -stick is. En M. Bison? Nog steeds een nachtmerrie om te vechten - zijn Psycho Crusher Spam is wreed.

Het is ook niet alleen nostalgie. Er is iets aan de manier waarop de combo's aan elkaar keten, of hoe je de jump-in van een tegenstander kunt lezen en deze kunt straffen met een goed getimede Shoryuken. De AI rommelt ook niet - je verliest een paar rondes voordat hij klikt. Maar wanneer dat doet? Pure tevredenheid.

Als je een buddy hebt om mee te spelen, nog beter. Er gaat niets boven het prullenbak als iemand een perfecte aftrek.