Man, Street Fighter 2 op SNES was het vechtspel dat mijn jeugd definieerde. Op het moment dat je het opstart, dat iconische "Ronde 1 ... vecht!" Voice raakt je met nostalgie. De bliksempoten van Chun-Li, Ryu's Fireballs, Zangief's belachelijke draaiende paaldriver-elk personage voelt gewoon anders, en je zult waarschijnlijk je eerste paar wedstrijden doorbrengen met het pakken van de knop voordat je uitzoeken hoe je daadwerkelijk een drakenpunch kunt halen.

De SNES-versie is niet-perfect, maar het is gek hoe goed ze dit op een cartridge hebben gepropt. De kleuren knallen, de muziek slaat (het thema van Guile gaat onredelijk moeilijk), en zelfs de kleine details - zoals hoe Dhalsim zich halverwege het scherm of de wilde elektriciteit van Blanka uitstrekt - houdt nog steeds stand. Kies gewoon E. Honda niet tegen je vrienden, tenzij je wilt dat ze je haten.

Het is een van die spellen waar verliezen als je schuld aanvoelt, niet die van de game, daarom blijf je weer springen voor "nog een wedstrijd".