Man, Super Street Fighter II op SNES raakt nog steeds anders. Je start het op en boem - die klassieke Capcom Intro Music begint in werking, en plotseling ben je weer 10 jaar oud, knoppen pureren in een arcade. Het rooster is gestapeld met legendes: Ryu's vuurballen voelen precies goed, Chun-Li's bliksempoten zijn stom bevredigend, en Guile is nog steeds de koning van Turtling achter die flitsschop.

Eerste match in, je zult je realiseren dat de bedieningselementen strakker zijn dan je je herinnert. Het uittrekken van een Dragon Punch is niet *moeilijk *, maar veel geluk landen het consequent tegen de CPU over hogere moeilijkheden. En laat me niet eens beginnen met Vega's klauw - op de een of andere manier, de AI zorgt ervoor dat die man zich nog goedkooper voelt dan hij in de arcade deed.

Het heeft die perfecte mix van nostalgie en "oh onzin, ik moet dit eigenlijk leren." Je verliest een paar rondes, lach om de hilarisch slechte engrish overwinningscitaten en raak dan onmiddellijk op rematch. Nog steeds een van de beste manieren om een middag te doden met een vriend op Couch Co-op.