Man, Street Fighter II Black Belt -editie op SNES neemt me terug - dit was de versie die ik als kind droeg. Je start het op en boem, dat pixelateerde Capcom -logo raakt met hetzelfde knapperige geluidseffect van de arcade. De draaiende vogelschop van Chun-Li voelt nog steeds raar bevredigend om te landen, en Ryu's Fireball-timing? Iets strakker dan ik me herinnerde.

Het heeft alle originele jagers, maar iets aan de Black Belt -editie voelt gewoon anders - alsof de AI je inputs net genoeg leest om je te laten zweten. Ik zweer het, Vega's klauwaanvallen komen hier sneller uit. De muziek is echter allemaal Midi Glory, vooral dat podiumthema wanneer je tegen Balrog vecht in het casino.

Als je een buddy hebt, is het chaos. Mijn neef en ik ruzie nog steeds over of Guile's flash -trap goedkoop is (het is). De sprite -animaties houden zich ook stand - de spieren van Zangief Ripple van Zangief wanneer hij een piledriver doet. Deze versie is een tijdcapsule, maar veel succes met het neerleggen na één wedstrijd.