Final Fantasy III - Darkstar (of FF6, als je een purist bent) is een van die SNES RPG's die gewoon bij je blijft. Vanaf het begin word je in deze rare, steampunk-meets-magische wereld gegooid waar soldaten in Magitek Armor door sneeuwvelden stampen, en een meisje met mysterieuze krachten ontsnapt nauwelijks aan een ontvoering. De stemming is donker, maar er is ook iets vreemds aan.

Wat ik leuk vind, is hoe het spel geen tijd verspilt - binnen het eerste uur, je controleert drie verschillende feesten, zet je een kasteel in brand en maak je keuzes die er later toe doen. De sprites zijn prachtig voor een 16-bits spel, vooral de spell-effecten. En die operascène? Geeft me nog steeds koude rillingen.

Het is echter niet allemaal ondergang en somberheid. Er is een rare charme voor momenten zoals het suplexen van een spooktrein of het kijken naar een Yeti die sneeuw naar zijn huisdier gooit. De cast voelt als echte mensen, niet alleen archetypen - zelfs de optionele personages hebben een verrassende diepte. Raak halverwege niet te gehecht aan de wereldkaart.

Als je alleen moderne RPG's hebt gespeeld, zijn de actieve tijdgevechten misschien even wennen, maar het is de moeite waard voor de soundtrack alleen. Dit is het spel waardoor ik verliefd werd op het genre.