کاغذ ماریو روی N64 یکی از آن بازی هایی است که فقط با شما می چسبد. به نظر می رسد که تمام دنیا از کاغذ ساختمانی و مقوا ساخته شده است ، اما به نوعی آن را جذاب تر می کند-مانند بازی از طریق یک کتاب پاپ آپ که در آن Bowser واقعاً هلو را ربوده است (دوباره).

Combat مبتنی بر نوبت اما تعاملی تر از آنچه انتظار دارید. دکمه زمان شما برای آسیب یا بلوک های اضافی فشار می آورد ، و شرکایی که شما جذب می کنید (یک بمب نومبر با ترس وجودی ، یک بچه کوانا Sassy) همگی عجیب و غریب عجیب و غریب خود را دارند. اولین باری که بازی کردم ، خیلی طولانی گیر کردم و فهمیدم که چگونه می توانم از یک شکاف عبور کنم تا اینکه متوجه شدم ، اوه ، می توانم به معنای واقعی کلمه بتوانم درون یک هواپیمای کاغذی قرار بگیرم.

این طنز کلاسیک ماریو نیز هست ، مانند وقتی با یک مرد خجالتی ملاقات می کنید که واقعاً بد بودن بد است. اگر به RPG هایی باشید که خود را خیلی جدی نمی گیرند ، هنوز هم نگه می دارد.