ماریو کارت 64 آن بازی مسابقه ای هرج و مرج و رقابتی است که احتمالاً از کودکی به یاد می آورید-به جز این که اکنون می فهمید که واقعاً چقدر وحشیانه است. شما شخصیت نینتندو مورد علاقه خود را انتخاب می کنید (من همیشه با یوشی می رفتم ، بدون پشیمانی) ، سپس بلافاصله با میانبرهایی که به آن تسلط می یابید به این آهنگ های وحشی پرتاب می شوید. اولین باری که یک پوسته آبی درست قبل از خط پایان به شما برخورد می کند ، درد واقعی را درک خواهید کرد.

چند نفره جایی است که می درخشد. چهار بازیکن ، یک صفحه نمایش و از راه لایه برداری بیش از حد موز. کنترل ها در مقایسه با ماریو کارتس جدیدتر احساس می کنند ، اما این بخشی از جذابیت است - شما اساساً کارت های اطراف گوشه ها را کشتی می گیرید. و حتی مرا در جاده رنگین کمان شروع نکنید.

این هنوز یکی از آن بازی ها است که "فقط یک مسابقه دیگر" به یک مسابقه کینه ای یک ساعته تبدیل می شود.