Dus, Ocarina of Time: Master Quest - Het is eigenlijk de N64 -klassieker waar je van houdt, maar iemand heeft de Dungeon -moeilijkheid aan 11 gedraaid. De lay -outs zijn omgedraaid, puzzels zijn gemener en zelfs bekende kamers gooien curveballs. Ik liep de Deku -boom binnen en dacht: "Ik heb dit", werd toen meteen geroosterd door een Skulltula -hinderlaag die ik zweer, was er niet eerder.

Het is nog steeds Hyrule, gewoon ... scherper. Je herkent de muziek, de personages, die raar bevredigende * klinken * wanneer je een pot snijdt - maar de kerkers hebben het gevoel dat iemand ze remixt tijdens het kakken. Jabu-Jabu's buik? Absolute chaos nu. Als je het origineel genoeg hebt gespeeld om het geblinddoekt te runnen, zal dit je pauzeren en daadwerkelijk opnieuw de hoeken controleren.

Perfect voor wanneer je de nostalgie wilt raken, maar je hersenen nodig hebben om ervoor te werken. Houd misschien een walkthrough bij de hand voor de watertempel. Opnieuw.