بنابراین ، Ocarina of Time: Master Quest - اساساً کلاسیک N64 است که شما دوست دارید ، اما کسی مشکل سیاه چال را به 11 می رساند. طرح بندی ها می چرخند ، پازل ها معنی دار هستند و حتی اتاق های آشنایی منحنی را پرتاب می کنند. من وارد درخت دکو شدم که فکر می کردم "من این را کردم" ، سپس بلافاصله توسط یک کمین جمجمه که قبلاً سوگند نمی خورد ، بو داده شدم.

این هنوز Hyrule است ، فقط ... واضح تر. شما موسیقی ، شخصیت ها را می شناسید ، که وقتی یک گلدان را می شکنید ، به طرز عجیبی رضایت بخش * را برآورده می کنید ، اما سیاه چال ها احساس می کنند که کسی در حین لگد زدن آنها را ریمیکس کرده است. شکم جابو جابو؟ هرج و مرج مطلق اکنون. اگر به اندازه کافی اصلی را بازی کرده اید که آن را با چشم بسته اجرا کنید ، این باعث می شود مکث کنید و در واقع دوباره گوشه ها را بررسی کنید.

ایده آل برای زمانی که می خواهید نوستالژی ضربه بزنید اما به مغز شما نیاز دارید تا برای آن کار کند. فقط ممکن است یک پیاده روی برای معبد آب مفید نگه دارید. دوباره