Simearth op SNES is als het spelen van God met een hele planeet - behalve dat je niet alleen bestemmingsplannen zoals in SimCity bent. Je begint met een kale rots en tweak alles van de atmosfeer tot tektonische platen, probeert het leven te duwen van eencellige goop in iets dat steden kan bouwen (of op zijn minst niet onmiddellijk uitgestorven).

Het is veel abstracter dan simcity - je past schuifregelaars aan voor zuurstofniveaus en kijkt naar kleine stippen die zich over millennia evolueren. Soms werken je experimenten hilarisch averechts (oeps, te veel CO2 en nu is alles een woestijn), maar wanneer een beschaving eindelijk opduikt, voelt het vreemd de moeite waard. De interface is onhandig volgens moderne normen, maar er is iets hypnotisch aan micromanaging een hele biosfeer.

Verwacht gewoon geen flitsende afbeeldingen-dit is puur 16-bits spreadsheet gaming met een kant van existentiële angst.