Man, Mighty Morphin Power Rangers: The Fighting Edition on SNES is pure nostalgie uit de jaren 90. Je kiest je Ranger-ik ging altijd met rood omdat, laten we echt zijn, Jason de coolste was-en gooide in deze arcade-stijl gevechten tegen Rita's Goons. De sprites zijn helder en dik, precies hoe je ze herinnert van de show en de muziek? Dat themalied raakt elke keer.

Het is niet Street Fighter Deep, maar er is iets bevredigend aan het landen van een Megazord-finisher of het trekken van een team-up zet met een andere Ranger. De bedieningselementen zijn eenvoudig genoeg dat je je een weg door kunt knopen als je alleen maar rommelt, maar er zijn eigenlijk een aantal fatsoenlijke combo's als je de tijd neemt om ze te leren. Verwacht gewoon niet dat je Goldar verslaan door te spammen - dat is goedkoop.

Als je opgroeide met het kijken naar de show, is dit eigenlijk een liefdesbrief aan cartoons op zaterdagochtend en overdreven vechtsporten. Het is janky op die klassieke SNES -vechtgame -manier, maar op een goede tijdcapsule. Excuseer me nu terwijl ik mijn Dragonzord Uppercut ga oefenen.