Pacmania op NES neemt de klassieke dot-munching-formule en draait het net genoeg om zich fris te voelen. Het isometrische 3D-uitzicht gooit je eerst af-Ghosts verdwijnen achter muren, en je zult een tweede raden doen welk pad overgebleven pellets heeft. Maar die springknop? Totale game-wisselaar. Plots spring je over knipperen als een soort acrobatische gele pannenkoek.

Het is nog steeds Pac-Man in hart en nieren, alleen met dit rare, enigszins desoriënterende perspectief waardoor elk niveau aanvoelt als een nieuwe puzzel. Je zult jezelf pauzeren in het midden van de achtervolging om te heroriënteren, wat op de een of andere manier bijna-missers nog gespannen maakt. De geesten hebben nog steeds die voorspelbare patronen, maar veel succes bij het volgen van het spoor wanneer ze rond de hoeken verdwijnen.

Eerlijk gezegd had de springmonteur in het origineel moeten zijn. Het is chaotisch op de beste manier.