Pac-Mania op NES is een van die rare wendingen in de late 80 op een klassieker-zoals als Pac-Man plotseling cafeïne ontdekte. In plaats van het gebruikelijke platte doolhof rent je rond in dit rare pseudo-3D-perspectief waar geesten daadwerkelijk over muren kunnen springen (onbeleefd, toch?). De muziek heeft die klassieke chiptune -energie en de niveaus worden serieus chaotisch zodra die spookbendes beginnen te coördineren.

Eerste keer dat ik speelde, bleef ik in geesten slaan omdat ik vergat dat ze nu barrières konden hangen. Kostte me een paar pogingen om te beseffen dat je ook kunt springen - game changer. De "onbeperkte" versie betekent dat er geen vervallende doorgaat, dus je kunt je een weg door de latere fasen brute als je koppig genoeg bent. Nog steeds vreemd bevredigend om dat oude chomp -geluid te horen wanneer je een power pellet pakt.

Absoluut niet de pac-man die je grootouders onthouden, maar dat is wat het leuk maakt.