Pacmania on NES فرمول کلاسیک نقطه ای را می گیرد و فقط به اندازه کافی احساس می کند که احساس تازه می کند. نمای سه بعدی ایزومتریک شما را در ابتدا از بین می برد-گیست ها در پشت دیوارها ناپدید می شوند ، و شما حدس می زنید که کدام مسیر دارای گلوله های باقی مانده است. اما آن دکمه پرش؟ کل تغییر بازی. ناگهان مانند نوعی پنکیک زرد آکروباتیک در حال چشمک زدن هستید.

این هنوز هم با این دیدگاه عجیب و غریب و کمی ناسازگار که باعث می شود هر سطح مانند یک معمای جدید احساس شود ، قلب و عروق است. شما خود را در حال مکث در تعقیب و گریز برای تغییر مکان مجدد خواهید کرد ، که به نوعی باعث می شود که تقریباً دلخراش ها را حتی بیشتر تنش دهند. ارواح هنوز هم این الگوهای قابل پیش بینی را دارند ، اما وقتی در گوشه و کنار ناپدید می شوند ، موفق باشید.

راستش ، مکانیک پرش باید در اصل بوده است. این به بهترین روش هرج و مرج است.