Pac-Man op NES is eigenlijk de arcade-klassieker gepropt in je woonkamer-en ja, het is nog steeds zo eenvoudig en raar hypnotiek als altijd. Je hebt je gele cirkel stippen, vier geesten die hun best doen om je dag te verpesten, en dat iconische Wakka-Wakka- geluid in je hersenen verbrand. De bedieningselementen zijn stom eenvoudig (gewoon beweeg), maar veel succes met het opruimen van het hele doolhof zonder in het nauw gedreven te worden door blinky of pink.

Grappig ding - toen deze eerste hit arcades, was het een totale curveball. Geen ruimteschepen, geen sport, alleen een hongerige kleine man en een aantal zeer aanhoudende geesten. De NES -versie is niet perfect (de kleuren zijn een beetje af, en de muziek is Tinny), maar het is nog steeds dezelfde hectische klauteren voor krachtpellets en hoge scores. Ook als je nog nooit de rare fruitbonussen hebt zien drijven als een soort eetbare UFO's, mis je het.

Het is een van die spellen waar je zweert dat je na één ronde stopt, en plotseling is het 2 uur 's nachts en je mompelt over de goedkope trucs van Inky. De geesten hebben patronen, zeker, maar veel succes met het onthouden van ze als ze op je komen.