NES'teki Pac-Mania, Pac-Man aniden kafein keşfetmesi gibi, bir klasikte 80'lerin sonlarında bükülmelerden biridir. Her zamanki düz labirent yerine, hayaletlerin aslında duvarların üzerinden atlayabileceği bu garip sahte 3D perspektifinde koşuyorsunuz (kaba, değil mi?). Müzik bu klasik chiptune enerjisine sahip ve bu hayalet çeteler koordinasyona başladığında seviyeler ciddi kaotik oluyor.

İlk oynadığımda hayaletlere çarpmaya devam ettim çünkü şimdi engelleri atlayabileceklerini unuttum. Ben de atlayabileceğinizi fark etmeye birkaç deneme yaptı - oyun değiştirici. "Sınırsız" sürüm, sinir bozucu devam etmediği anlamına gelir, böylece yeterince inatçı iseniz daha sonraki aşamalarda yolunuzu kabarabilirsiniz. Bir güç peleti aldığınızda o eski chomp sesini duymak tuhaf bir şekilde tatmin edici.

Kesinlikle büyükanne ve büyükbabalarınızın hatırladığı Pac-Man değil, ama bunu eğlenceli hale getiren şey bu.