Mega Man II op Game Boy is een van die zeldzame draagbare versies die daadwerkelijk standhouden. De bedieningselementen voelen precies goed aan - zondere sprongen, precieze opnamen - zelfs als het scherm een beetje krap is in vergelijking met de NES. Je hebt je gebruikelijke line-up van robotmeesters (hoewel sommige hier raar worden hernoemd), en de niveaus hebben die perfecte mix van lastige platformen en "oh-crap" vijandspam.

Wat me verbaasde, was hoe ze in die dikke, bevredigende geluidseffecten werden geperst. Dat kleine * pew * Als je schiet en de manier waarop bazen exploderen in pixelateerde brokken? Pure nostalgie. Het is moeilijk als nagels op plekken (kijkend naar je, snelle man -podium), maar een perfecte run na een dozijn pogingen spijkeren nog steeds geweldig. Gooi je speljongen niet door de kamer als je een sprong mist.

Als je een zwak hebt voor old-school actie of gewoon wilt lijden door een goede uitdaging, is deze nog steeds geweldig. De muziek zit tientallen jaren later vast in mijn hoofd.