Game Boy'da Mega Man II, aslında devam eden nadir taşınabilir versiyonlardan biridir. Kontroller, ekran NES'e kıyasla biraz sıkışık olsa bile, doğru atlamalar, küstah atlar, hassas çekimler - hissediyor. Her zamanki robot ustası seriniz var (bazıları burada garip bir şekilde yeniden adlandırılmış olsa da) ve seviyeler zor platform ve "oh-crap" düşman spamının mükemmel bir karışımına sahip.

Beni şaşırtan şey, bu tıknaz, tatmin edici ses efektlerinde nasıl sıkıldıklarıydı. O küçük * pew * ateş ettiğinizde ve patronların pikselli parçalara patlama şekli? Saf Nostalji. Noktalardaki çiviler kadar zor (size bakıyorum, Quick Man sahnesi), ancak bir düzine denemeden sonra mükemmel bir koşu çivilemek hala inanılmaz geliyor. Bir sıçramayı kaçırdığınızda oyun çocuğunuzu odanın karşısına atmayın.

Eski okul aksiyonu için yumuşak bir yeriniz varsa veya sadece uygun bir meydan okumadan acı çekmek istiyorsanız, bu hala bir patlama. Müzik on yıllar sonra kafamda kaldı.