Mega Man 2 is een van die NES -klassiekers die gewoon goed aanvoelt - stevige bedieningselementen, moordende soundtrack en die perfecte mix van uitdaging en tevredenheid. Je begint met het stralen van robotmeesters zoals Metal Man en Bubble Man, steelt hun wapens nadat je ze hebt neergehaald (het podium van de Heat Man geeft me echter nog steeds nachtmerries). De niveaus zijn kort maar boordevol lastige sprongen en vijanden die je dwingen patronen te leren, niet alleen mash -knoppen.

Wat maakt het speciaal? Het wapensysteem. Je ruilt tussen het armkanon van de Mega Man en welke het vermogen je ook van de laatste baas hebt gestolen - sommige zijn nutteloos buiten hun beoogde matchup, anderen zijn raar OP (kijkend naar je, metalen mes). En ja, de moeilijkheid spijkert hard in de sluwe stadia, maar die die laatste baas verslaan na een dozijn pogingen? Pure opluchting.

Besturingselementen zijn eenvoudig: rennen, springen, schieten. Maar het beheersen van dia-jumps en wapenwaps is waar de echte vaardigheid in werking komt. Als je het nog nooit hebt gespeeld, is dit degene die de erfenis van Mega Man heeft gecementeerd-gewoon je controller niet gooien als de lasers van Quick Man je voor de 20e keer verwoesten.