Mario Party op N64 is eigenlijk de reden dat mijn vrienden en ik nog steeds 20 jaar later tegen elkaar schreeuwen. Je kiest je favoriete personage-ik ga altijd voor Luigi-en dan draait het allemaal om het rollen van dobbelstenen, het stelen van munten en het absoluut slopen van vriendschappen over die chaotische mini-games. Er is zoiets als 50 van hen, en de helft van het plezier is het kijken naar iemand faceplant in "bumperballen" of paniek tijdens "hot touw jump".

De Japanse versie speelt hetzelfde als de Amerikaanse release, maar hey, het heeft die extra charme als je van het innen van import. Geef me gewoon niet de schuld als iemand de tafel omdraait na het verliezen van een ster van één munt. Deze game verandert van elke woonkamer in een oorlogszone, en daarom blijven we er weer op terugkomen.